Elektrisch rijden

​Mercedes Benz EQE SUV 350 4 MATIC AMG Line – die wil je gewoon hebben  
 
Tekst Gerrit Brand
Foto’s Suhaila Sahmarani & Gerrit Brand
 
Eerlijk is eerlijk, ik moet het toegeven: ik stond altijd nogal cynisch tegenover elektrisch rijden. maar ik ben in zekere zin om. De Mercedes SUV waar ik onlangs onder andere mee heen en weer van Groningen naar Luxemburg reed, is een genot om in te rijden. Alles gaat zo gemakkelijk – wórdt je zo gemakkelijk gemaakt – dat er helemaal niets te klagen valt. Zo’n auto zou ik wel willen hebben. Het enige nadeel is dat hij nogal stevig aan de prijs is.

 
Waarom was ik tot nu toe nogal sceptisch als het om elektrisch rijden ging? Om twee redenen. Het is altijd een heel gedoe om de batterij op tijd te laden, zeker als je geen laadpunt bij jou op de oprijlaan, in de garage of voor mijn part dicht in de buurt hebt. Maar de belangrijkste reden was (en is) toch wel dat ik als ‘autoliefhebber’ nogal van het klassieke werk houd, en daarbij gaat het natuurlijk naast de vormgeving vooral om de motor.
Als ‘autojournalist’ schreef je vroeger altijd over de motor: hoeveel cilinders, kleppen, aluminium, gietijzer, diesel, benzine, vermogen, verbruik, het geluid, en noem maar op. Ondanks het feit dat auto’s de laatste 30 jaar eigenlijk al op computertechniek drijven, kun je ze in zekere zin nog wel beschouwen als ambachtelijk gemaakt.  Er komt – vooral bij reparatie – nogal wat vakwerk bij te pas. Niet voor niks zitten autoreparatiebedrijven met de handen in het haar als het gaat om vinden van goede automonteurs. Echt op de ouderwetse manier een auto kunnen repareren is er tegenwoordig nauwelijks meer bij. Liever vervangen monteurs hele units (remmen, aandrijfassen, motoren, injectiesystemen) in een keer, want dan hoef je ze niet uit elkaar te halen om – ik noem maar wat – ergens een rubbertje of remcilinder te vervangen.

Dat laatste argument, noem het de romantiek rondom het autorijden, blijft wat mij betreft van kracht, maar het eerste (het laden van de batterij) is geen punt meer, althans niet als je zo’n EQE SUV van Mercedes rijdt. Het touchscreen scherm geeft precies aan wanneer en waar je het beste kunt laden.
Als je je route van Groningen naar Luxemburg in het systeem zet, kun je op elk moment zien waar het dichtstbijzijnde laadpunt is. Dat kan een simpele laadpaal zijn die slecht 11 kw geeft, maar ook een FastNed vestiging met 250 km, een snellader dus.

Prima actieradius 
Ik heb eerder in elektrische auto’s gereden waarvan – zeker in de winter – de batterij wel erg snel leeg was, waardoor je voortdurend in de stress zat of je het dichtstbijzijnde laadpunt nog wel zou kunnen halen. En als je pech had was de paal nog bezet ook en moest je of op zoek naar een ander laadpunt of wachten. Maar op de reis naar en van Luxemburg ging alles van een leien dakje, ook in België of Luxemburg zelf was het geen enkel punt een geschikte snellader te vinden.
Groningen – Luxemburg is een dikke 500 km. Het maximale bereik van de Mercedes met volle batterij is ook bijna 500 km. In principe is één keer laden onderweg voldoende. Voor de zekerheid heb ik twee keer geladen omdat ik niet helemaal zeker was of het in Luxemburg allemaal wel zo gemakkelijk zou gaan. Voordeel was dat ik in Luxemburg het hele weekend gewoon kon rondrijden en op de terugweg, bijna in Nederland alweer, pas hoefde te laden. Een goed boek in de auto is aan te bevelen. Het laden duurt een half uurtje en in die tijd kun je aardig wat pagina’s lezen. Of koffiedrinken of lunchen, al naar gelang de plaats waar je laadt.
Conclusie: je kunt met een gerust hart een elektrische auto kopen, het laden is het probleem niet meer.

De romantiek van het autorijden is wat mij betreft echter wél ver te zoeken. Maar ja, dat ligt denk ik meer aan mij dan aan de huidige auto’s. Je schrijft tegenwoordig ook niet meer met een typemachine maar met een tekstverwerker. De nieuwe generatie zal het rijden in een conventionele brandstofauto binnenkort zien als een totaal achterhaald gebeuren. Weg ermee, gemak dient de mens.
 
Klimaat
We hebben het nog niet gehad over het milieuvriendelijke aspect van elektrisch rijden. Het is goed voor het klimaat. Geen CO2 uitstoot. Geen fijnstof. Geen kankerverwekkende stoffen meer in de lucht die we inademen. De natuur kan zich herstellen et cetera.
Ik had in Luxemburg een vergadering (meeting heet dat tegenwoordig), in dit geval van een gezelschap van Europese piloten. Die hadden mijn auto al snel opgemerkt. Aan tafel ging de discussie over vliegtuigen – over elektrisch vliegen en vliegen op waterstof; dat wordt de toekomst, zegt men – en over elektrische auto’s.
Allemaal goed en wel, maar die enorme batterijen onderin de auto, en de grondstoffen waarvan ze gemaakt worden (Lithium vooral), dat is toch allemaal niet zo milieuvriendelijk en hoeveel mensen gaan er wel niet kapot aan het werken in die mijnen? En wat doen we in de toekomst met al die miljoenen kilo’s afgedankte batterijen? Recyclen?
Eerlijk gezegd: ik heb geen idee. ’t Is net als met kernenergie, het afvalprobleem moet een ander (de geleerden) maar zien op te lossen. Laten we het zo zeggen: de techniek schrijdt voort en iets wat je tot nu toe niet voor mogelijk had gehouden, zal in de toekomst vast normaal zijn.
Ondertussen zitten we op deze aardbol nog wel even met onze klimaatproblematiek, maar de mens is inventief en ook dit zullen we als mensheid wel weer weten te overleven.
 
De auto zelf
Genoeg gepraat en gefilosofeerd over het waarom van elektrisch rijden. Laten we het over de auto hebben.
Om te beginnen: wat een fantastische auto is dit! Als je er een paar dagen in gereden hebt wil je hem niet meer kwijt. Het rijden in de auto went snel. Er zit zoveel luxe in en het is allemaal heel gemakkelijk te bedienen.
Denk aan het touchscreen met heel veel functies. Het navigatiesysteem is heel gemakkelijk te bedienen. Je tikt gewoon het adres in, je hoeft niet eerst een land te selecteren. De route wordt tot op de laatste seconde uitgerekend en voorspeld. Dat klopt ook echt, zolang je blijft rijden. Ik heb het gevoel dat het tijdsschema inclusief de aanbevolen stops om te laden is. Je smartphone is eenvoudig te koppelen, switchen tussen radiozenders en je eigen muziek op de smartphone gaat zonder ingewikkeld gedoe. Het enige dat me opviel was dat de DAB+ radio in België nogal eens uitviel: geen bereik. Ja, dan heb je dus niets aan DAB+.
De stoelen zijn te verwarmen, daarnaast hebben ze een uitgebreid massagesysteem. Kost wel wat stroom uiteraard. Airconditioning is natuurlijk volautomatisch. Ruitenwissers en verlichting werken ook automatisch; als je door een tunnel rijdt gaat het licht aan, begint het te regenen, dan treden de ruitenwissers in werking.

SUV
De auto is een SUV, dat betekent een lekker hoge instap. Je schuift als het ware zo op de bank. Prima, vooral voor wat oudere mensen. Je zit hoog boven het verkeer en voelt je heer en meester.
Ons testmodel is een EQE SUV 350 4MATIC AMG line. De SUV is vanaf € 91.950 verkrijgbaar.
Maar onze AMG-uitgevoerde auto kost € 120.844,80. Er zitten dus veel extra’s op, zoals: lederen bekleding, bijzondere stoelen, AIRMATIC, verlichte treeplanken (wel erg mooi trouwens), bijzondere LM-velgen, én de hele AMG Line Premium kost € 7865,00 extra. Nou ja, als je toch geld uitgeeft, doe het dan goed, zou ik zeggen.
Voor de verschillende uitrustingsniveaus, zie de website van Mercedes Benz. 
Het is allemaal te veel om op te noemen.
 
Onderstel
Laten we nog even kijken naar het onderstel. Dat is toch wel bijzonder. Zonder meerprijs kun je een comfortonderstel krijgen (comfortabele demping), voor € 2118 heb je een AIRMATIC onderstel. De luchtvering AIRMATIC biedt een uitstekend afrolcomfort. Het voertuigniveau varieert afhankelijk van de snelheid. Dit kan de actieradius bij snel rijden vergroten. Praktisch: de automatische niveauregeling afhankelijk van de lading. Met een druk op de knop kun je ook de bodemvrijheid met 25 mm vergroten.
In wezen is het comfortonderstel goed genoeg. Het comfortonderstel met selectief verstelbare demping combineert een uitgebalanceerd rijcomfort met een hoge rijstabiliteit. Dankzij het passieve dempingssysteem geniet je op elk wegdek van een onovertroffen rijervaring: afrolgedrag, demping en stabilisatie worden continu en automatisch aangepast aan de ondergrond.
Ik heb eigenlijk nooit heel hard gereden in de auto, meestal rond de 110 / 120 km/h, ook al om de batterij wat te sparen én omdat de cruise control automatisch bijhoudt hóe hard je wáár mag rijden. In Nederland is dat dus 100 en als je de cruise control hoger zet gaat het getal 100 (links boven voor je neus) eerst flikkeren om vervolgens weliswaar tot rust te komen, maar je blijft gewaarschuwd worden dat je eigenlijk te hard rijdt.
 
Aanbevolen
Wat moeten we nog meer zeggen? Als je het geld hebt, schaf ‘m aan. Je rijdt heerlijk relaxt. Hoeft je geen zorgen te maken over de actieradius, want die is gewoon prima. Je hebt een makkelijke instap. Door alle camera’s is parkeren – ook achteruit – een fluitje van een cent. Je kunt de sleutel in je zak houden want als je in de buurt van de auto komt gaat deze automatisch van het slot en springen de (verlichte) deurgrepen naar buiten. Heerlijk. In het vervolg laten we die conventionele auto met nog een echte fossiele brandstofmotor mooi in de garage staan om hem alleen te gebruiken als we in een romantische bui zijn.