​Gereden: Mercedes E-Klasse 200 d

 De perfecte limousine

Tekst Gerrit Brand
Fotografie Suhaila Sahmarani
 
Jaren geleden was ik eens vol lof over de Mercedes E Cabriolet die ik gereden had. Het moet rond 1996 geweest zijn. En ik zei, dat ik me wel kon voorstellen Mercedesrijder te worden. Het commentaar van mijn vrienden was niet van de lucht. Jij bent toch veel te jong om met zo’n ster voor je neus te gaan rondrijden! Even afgezien van het feit dat een nieuwe Mercedes destijds ook nogal buiten mijn financiële bereik lag, besloot ik maar gewoon in mijn ouwe Italiaantje te blijven rijden. Ja, zo’n ster voor je neus was toch meer iets voor boeren en bouwondernemers en zo. ​

Maar nu ik weer eens een hele week in een Mercedes E 200 d heb mogen rijden, heb ik me eindelijk bedacht. Zo’n ster voor mijn neus zou wél iets voor mij zijn. Maar dan wel minimaal een Mercedes E-Klasse. Wat een fantastische auto is dit.
 
Als je hem ziet staan, denk je: Poeh poeh, dat is een forse auto, daar zit veel op en aan, dat zal wel veel energie kosten om hem te leren kennen. Maar als je dan instapt en op de geweldige leren bestuurdersstoel plaatsneemt en het mooie, cleane interieur en vooral het dashboard in ogenschouw neemt, maak je je daar geen zorgen meer over. In zo’n auto wil je wel een tijdje rijden. Je kunt de sleutel achteloos in de zak stoppen want de wagen is key-less.
Bij veel auto’s waar je voor het eerst instapt is het even zoeken. Hoe start ik hem, waar zit de versnellingspook (bij automaat), staat-ie op de handrem, hoe maak ik die los? En later als je rijdt: waar zit de cruise control, hoe werkt-ie, hoe krijg ik de radio aan de praat, het navigatiesysteem, hoe sluit ik mijn smartphone aan? Dat soort zaken.
Heb je bij Mercedes geen last van. Ik zie de startknop en druk erop. Bijna geluidloos start de motor. De versnellingshendel zit aan het stuur. Naar beneden duwen is drive. Je hoeft alleen de voet op de rem te houden (anders doet-ie niks), een beetje gas bij en langzaam zoef je weg. Wat is dit gemakkelijk. Hij gaat vanzelf van de handrem. Als je stopt gaat-ie vanzelf weer op de handrem. Een kind kan de was doen.
 
Multimediasysteem
 
De vernieuwde E-Klasse (sinds afgelopen zomer) is uitgerust met de nieuwste generatie van het MBUX-multimediasysteem, dat staat voor Mercedes-Benz User Experience. Het omvat standaard twee grote displays van 10,25 inch (26 cm) die naast elkaar zijn geplaatst. Ik kijk op de knoppen onder de display, rechts van het stuur. Alles zit zo logisch in elkaar en werkt zo snel dat je zonder veel nadenken de navigatie aanzet, je bestemming intikt en hup rijden maar. Er is ook een knop met, ik meen, media. Als je daarop drukt kun je kiezen uit ‘radio’ of ‘blue tooth.’ De laatste leidt naar je smartphone. Een paar keer op een knop drukken (wel zorgen dat je smartphone aanstaat) en het systeem zoekt hem zelf op en maakt automatisch contact. O ja, ik heb het over drukken, het zijn natuurlijk tiptoetsen. Voor de middenconsole (met een hele diepe bak voor heel veel spullen en twee grote bekerhouders) zit een computermuis waarmee je, eroverheen wrijvend met je vinger, de programma’s ook kunt aansturen. Een klikje en hij pakt het programma.
Dat navigatiesysteem bestaat uit een groot beeldscherm rechts van je stuur en een klein rond scherm voor je neus als onderdeel van de (digitale) meters die snelheid en brandstof gebruik etc aangeven. Af en toe springt het grote beeldscherm op ‘camera’ en zie je op het scherm de weg voor je met alle verkeer erop (alsof je dat niet gewoon door je voorruit ziet), curieus. Natuurlijk zit er ook een achteruitrijcamera op de auto. En bij het achteruitrijden en parkeren bijvoorbeeld krijg je ook beeld te zien dat van bovenaf van je auto genomen is. Hoe doen ze dat? Je ziet de ruimte (en elk obstakel) om de auto heen.
 
Tot nu toe heb ik alleen nog maar de elektronica beschreven die in de auto zit (in de vliegerij noemen wat de ‘avionics’, al die digitale beeldschermen en metertjes). Zo lijkt het net alsof onze testwagen in alle opzichten volgestouwd zit met elektrisch te bedienen zaken. Maar dat is niet helemaal waar. De stoelen bijvoorbeeld moet je nog wel handmatig heen en weer schuiven. Niet zo erg, want als ze eenmaal in de goede stand staan, heb je geen enkele reden om ze weer te verstellen. De zitpositie achter het nieuwe stuur is perfect. Het stuur heeft opvallende dubbele horizontale spaken met geïntegreerde toetsen. Het fraaie stuurwiel ligt ook lekker in de hand.
In het donker is er trouwens ook nog iets moois te zien, een rode lijn of belijning is een beter woord door het interieur heen. Onder het dashboard langs en in de portieren. Heel chic en speels.
Er zijn ook nieuwe wielen ontwikkeld voor deze auto, speciale aerowielen die bijdragen aan een lager brandstofverbruik.
 

Hoewel het een forse auto is rijdt hij zo gemakkelijk en comfortabel dat je geen enkele moeite hebt met het verkeer. Ook niet met inparkeren of wat dan ook. Alles werkt licht en snel.
Het design van de auto is bijzonder geslaagd. Niet heel opvallend, deze Mercedes, maar eigenlijk is een Mercedes dat nooit. Je ziet ze ook zoveel dat je er eigenlijk niet meer oplet, totdat je er eentje rijdt. Dan besef je pas wat je mist als je geen Mercedes rijdt, dan begrijp je dat Trump er nooit in zal slagen de Amerikanen als het om auto’s gaat alleen maar Amerikaanse waar te laten kopen. Iedereen wil toch een Mercedes? (Een Amerikaanse vriendin die in Nederland op bezoek was, zei eens geshockeerd bij het zien van al die taxi’s hier: They drive Mercedes for a taxi here? Are you crazy?).
 
De nieuwe E-Klasse is er in veel uitvoeringen. Te veel om op te noemen. Limousine, hatchback, cabriolet, benzine, plug-in hybride, diesel. Ja, ook in dieseluitvoering. Ik schreef het al eerder in een test. Ik ben wel gecharmeerd van een diesel. Ik kies nou eenmaal graag partij voor de underdog. Diesel is niet meer zo in. Diesel gaat eruit, hoor ik vaak. Je kunt die auto’s later aan de straatstenen niet meer kwijt en ga zo maar door. Toch is diesel niet vervuilender dan benzine. En ze rijden zo zuinig. Van Den Haag naar Groningen bij 100 km/h, lees ik op de display: gemiddeld verbruik 4,5 liter per 100 km. En wat kost diesel bij de pomp? Ik tankte voor € 1,12 per liter. (Vreemd dat in Duitsland diesel duurder is dan benzine terwijl het bij ons net andersom is – zal wel aan de overdreven hoge wegenbelasting op diesels liggen). Maar hoe dan ook, perfect toch.
 
Ik ga niet uitgebreid vertellen over de motor (viercilinder, 150 pk) en ook niet over alle veiligheidsissues en de grote kofferbak. Dit is gewoon een perfecte limousine waarin je over de wegen zoeft als een echter heer of dame. Een auto voor het leven zou ik bijna zeggen, maar dat hangt misschien van je leeftijd af. In de donkerblauwe, bijna zwarte kleur waarin wij hem reden is hij superchic. Met een perfecte stereoinstallatie. Mijn spotify muziek nog nooit zo mooi gehoord.
 
Prijs van deze auto, incl. alle belastingen: 66.488 euro. Is dat duur? Mwah, valt mee toch?
 ​